:*

Czesc sory ze nie wchodzilam ale nie moglam piszcie w komach jakie zwierzeta mam opic

Fila brasileiro

Fila brasileiro – rasa psa zaliczana do grupy molosów, wyhodowana w Brazylii do tropienia zwierzyny i pilnowania stad.Nie ma pewności co do pochodzenia rasy. Do jej powstania najprawdopodobniej przyczyniło się kilka ras europejskich, wśród których wymienia się: doga niemieckiego,bloodhounda, mastifa angielskiego, buldoga angielskiego, mastifa neapolitańskiego, niekiedy również charty^[3]. Do Europy rasa została przywieziona przez konkwistadorów hiszpańskich i portugalskich. W przeszłości fila brasileiro służyła jako pies stróżujący na plantacjach, zaganiający bydło i łapiący zbiegłych niewolników.Fila odznacza się silnym, dominującym charakterem, dlatego poleca się ją osobom, które mają już doświadczenie w prowadzeniu psów. File nie tolerują obcych na swoim terenie, są w stanie bronić swoich właścicieli i rzeczy do nich należących za cenę własnego życia. W przypadku zagrożenia, fila nie cofnie się jeśli poweźmie decyzję o obronie. Temperament psa tej rasy zmienia się drastycznie poza jego terenem – staje się bardziej spokojny i bierny. Wobec najbliższych jest czuły, potrafi opiekować się dziećmi i wykazywać cierpliwość wobec nich. Fila brasileiro to pies skoczny, wytrzymały i zwinny.

elo

ELO. haha nie chodzi mi o można powiedzieć wersje powiedzeniową , tylko o psa......
Elo - jedna z ras psów, niezarejestrowana w FCI.

Rasę elo utworzył niemiecki hodowca bobtaili, Heinz Szobries. W 1987 roku wystartowała hodowla psów pod nazwą Elo, do powstania której partycypowały bobtaile,chow chowy i eurasiery. Celem Szobriesa było stworzenie psa wybitnie rodzinnego, przystosowanego do warunków miejskich. Nazwa jest zastrzeżona tylko dla psów hodowanych zgodnie z regulaminem towarzystwa hodowli i badań nad rasą elo.

Selekcji dokonuje się pod względem zachowania wobec dzieci. Ze względu na to, iż hodowla powstała stosunkowo niedawno, jest ona nieustabilizowana, a niektóre osobniki nie odpowiadają jej założeniom. Podjęto także próby stworzenia odmiany mniejszej, powstałej z krzyżowania: pekińczyka, szpica małego i elo oraz krótkowłosej (krzyżowanie z udziałem dalmatyńczyka).

Obecnie, ze względu na wielkość i typ szaty, istnieją cztery warianty rasy elo:

• krótkowłosy,
• szorstkowłosy,
• odmiana miniaturowa – krótkowłosa,
• odmiana miniaturowa – szorstkowłosa.

west

West-  jedna z ras psów, należąca do grupy terierów, zaklasyfikowana do sekcji terierów krótkonożnych. Typwilkowaty^[1]Wywodzi się od cairn terriera - psa o rudo-brązowej sierści oraz teriera szkockiego. Wśród tych ras czasami rodziły się osobniki białe, które nie brały udziału w polowaniach, ponieważ uważano, że się do nich nie nadają. Wyhodowany z myślą o polowaniach na wydry, lisy i szkodniki^[3].

Białe teriery zaczęto selekcjonować na początku XIX wieku, ale pierwsze wzmianki o nich pochodzą już z XVII wieku. Niektóre źródła podają, że pomysłodawcą tej rasy był pułkownik Edward Donald Malcolm z Poltalloch, który rzekomo zastrzelił swojego psa podczas polowania, gdyż pomylił go z lisem, a po tym przykrym wypadku stwierdził, że trzeba stworzyć nową rasę selekcjonując i krzyżując ze sobą wyłącznie białe egzemplarze.

• Głowa: czaszka lekko wypukła i stosunkowo szeroka, stop zaznaczony. Kufa dość krótka, w żadnym wypadku nie powinna być zbyt spiczasta. Szczęki mocne, zgryz idealny nożycowy. Uszy małe, trójkątne, u dorosłych psów bezwzględnie stojące. W okresie wymiany zębów najpóźniej dochodzi do postawienia uszu u młodego psa.
• Nos powieki i fafle muszą być dobrze pigmentowane tzn. w kolorze czarnym.
• Tułów mocno zbudowany (pies-bardziej krępy, suka-delikatniejsza). Grzbiet prosty, zad solidny.
• Ogon jak najbardziej prosty, nie cięty. Powinien mierzyć 12-15cm.
• Ruch wydajny i swobodny. Kończyny powinny być stawiane prosto przed siebie. Tylne kończyny powinny poruszać się sprężyście i być elastyczne w stawach skokowych i kolanowych. Chód sztywny lub krowi (zarzucanie łapami) są niepożądane. Westie zawsze jest energiczny i rzadko się męczy.
• Oczy jak u większości psów, ciemnobrązowe.

Szata włos jest szorstki trudny do trymowania , podszerstek obfity.

• Umaszczenie jest czysto białe. Małżowiny uszu i brzuch są lekko szare. Pożądane są także czarne opuszki

Wymaga regularnego trymowania sierści. Gęsta szata wymaga starannej pielęgnacji. West wystawowy musi być trymowany, a nie obcięty. Zalecane jest również stosowanie środków wybielających sierść.

• Zachowanie/charakter: Mały, pełen wigoru, aktywny, obdarzony pewną dozą miłości własnej, prosty w kontaktach, trochę szelmowski. Żwawy, wesoły, odważny, samowolny, ale serdeczny.
• Głowa: Długość mózgoczaszki mierzona od guza potylicznego do oczu jest nieznacznie większa od długości kufy. Głowa obrośnięta jest gęstym włosem, trzymana pod kątem prostym lub nieco mniejszym do osi szyi, nie powinna być noszona, jakby była wyciągnięta do przodu. Mózgoczaszka lekko wysklepiona. W partii czołowej winna mieć łagodny obrys. Od nasady uszu w kierunku oczu zwęża się tylko nieznacznie. Stop zaznaczony, tworzą go wydatne łuki nadoczodołowe i lekkie wgłębienie między oczami.
• Trzewioczaszka: Trufla nosowa czarna, dość duża, nic wystaje zanadto do przodu i pasuje do całości.
• Kufa: zwęża się stopniowo od oczu do koniuszka nosa, nie jest zapadnięta, nie załamuje się ostro pod oczami, gdzie ma swoją objętość.
• Uzębienie: szczęka i żuchwa są mocne, tej samej długości, szerokie, gdyż kły są znacznie rozstawione, co wpływa na charakterystyczny dla rasy szelmowski wyraz. Jak na psa tej wielkości, zęby są mocne i duże, w zgryzie nożycowym, to znaczy, że siekacze szczęki przykrywają przy ścisłym kontakcie siekacze żuchwy i są ustawione pionowo.
• Oczy szeroko rozstawione, średniej wielkości, nie powinny być okrągłe, tak ciemne, jak to tylko możliwe. Lekko zapadnięte pod obfitymi brwiami, o żywym, inteligentnym wyrazie i przenikliwym spojrzeniu. Jasne oczy są bardzo poważną wadą.
• Uszy małe, stojące o spiczastych koniuszkach. Nie mogą być zbyt rozstawione na boki, ani zbytnio do siebie zbliżone. Pokryte są sierścią krótką i gładką (aksamitną) w dotyku, która nie wymaga skracania. Uszy nie powinny być na szczycie porośnięte długim jak frędzle włosem. Szerokie o zaokrąglonych koniuszkach, duże, o grubej chrząstce, a także pokryte obfitą sierścią uszy są wysoce niepożądane.
• Szyja: Wystarczająco długa, by unosić w prawidłowy sposób głowę, muskularna, stopniowo rozszerza się u nasady i wtapia w skośnie ułożone łopatki.
• Tułów: Zwarty. Grzbiet prosty. Lędźwie szerokie i silne. Klatka piersiowa jest głęboka, żebra dobrze wysklepione w swej górnej części, stają się odrobinę spłaszczone na bokach. Tylne żebra (rzekome) są długie a odległość między ostatnimi z nich a biodrami (słabizna) jest krótka. Nie wpływa to na swobodę ruchu.
• Ogon: Długości 12,5-15,0 cm, porośnięty twardą sierścią, bez frędzli, tak prosty, jak to tylko możliwe, trzymany pionowo do góry, nie może być zakręcony nad grzbietem. Długi ogon jest wadliwy, a w żadnym wypadku nie może być skrócony.
• Kończyny: Kończyny przednie krótkie i muskularne, proste, porośnięte sierścią krótką, szorstką i gęstą. Łopatki skośnie ustawione, szerokie, ściśle przylegające do klatki piersiowej. Staw ramienny (barkowy) jest wyraźnie wysunięty ku przodowi (wydatne przedpiersie). Łokcie tak ustawione, by umożliwić swobodny ruch kończyn przednich, poruszają się równolegle do osi tułowia. Kończyny tylne oglądane z góry muskularne i szerokie, w całości krótkie o silnych ścięgnach. Uda silnie umięśnione, niezbyt szeroko rozstawione. Stawy skokowo należycie kątowane i dobrze ustawione pod tułowiem. Gdy pies stoi lub porusza się, pięty znajdują się dość blisko siebie. Stawy skokowe spionowane lub słabe są poważną wadą. Łapy kończyn przednich są większe od łap kończyn tylnych. Okrągłe, proporcjonalnej wielkości, mocne o grubych opuszkach. Łapy porasta twarda, krótka sierść. Opuszki i pazury powinny być czarne.
• Ruch: Winien być wydajny i swobodny, a kończyny poczynając od łopatek stawiane prosto do przodu. Tylne kończyny są elastyczne w stawach skokowych oraz kolanowych i dynamicznie podążają za przednimi. Stawy skokowe kierują się pod tułów by nadać impuls (wypchnięcie). Sztywne chody i krowia postawa są wysoce niepożądane.
• Pokrywa włosowa: Włos dwojakiego rodzaju. Okrywowy ma ok. 5 cm długości, jest twardy, bez śladu lokowatości. Wadliwa jest rzadka sierść. Podszerstek jest krótki, miękki i gęsty. Umaszczenie białe.
• Wzrost: Wysokość w kłębie ok. 28 cm.
• Wady: Wszelkie odchylenia od powyższego wzorca traktowane są jako wady i oceniane zgodnie ze stopniem odstępstwa.
• Uwaga: Samce muszą mieć dwa normalnie rozwinięte jądra umieszczone w mosznie.

gryfonik

Gryfoni  -  jedna z ras psów należąca do grupy psów do towarzystwa, zaklasyfikowana do sekcji małych psów belgijskich. Jak wszystkie trzy rasy małych psów belgijskich wywodzą się od psów wykorzystywanych przede wszystkim do łapania myszy i szczurów w stajniach^[1]. Gryfoniki wraz z pinczerem małpim mają wspólnego przodka, którym był pies miniaturowy o szorstkim włosie. Gryfonik brukselski został rozpropagowany jako rasa po zwycięstwie na wystawie w Brukseli w 1880 roku jednego z przedstawicieli tej odmiany. Jego standard ustalono w 1905 roku^[1]. Gryfonik brukselski posiada tylko i wyłącznie umaszczenie rude, rudopłowe lub pszeniczne, z maską czarną lub silnie rozjaśnioną. Włos jest szorstki. Gryfoniki są psami o usposobieniu wesołym, skore do zabaw. Czujne, dawniej pełniły funkcje małych psów stróżujących, współcześnie są głównie psami do towarzystwa^[1].

pieseł

Pieseł - Shiba Inu pochodzi z górzystych terenów Japonii. Słowo "shiba" znaczy "mały", słowo "inu" znaczy "pies" , czyli shiba inu oznacza "mały pies". Jednocześnie jednak słowo "shiba" oznacza "poszycie, listowie, krzewy" i w takim wypadku nazwę shiba-inu należałoby tłumaczyć jako "pies do polowań w zagajnikach". Środowiskiem shiby były górzyste obszary nad brzegiem Morza Japońskiego, gdzie psy te wykorzystywano do polowań na drobną zwierzynę i ptaki. Używano ich także do polowania na niedźwiedzie i jelenie^[3]. Zależnie od okolic, w których je hodowano, psy nieco różniły się między sobą. Gdy w latach 1868-1912 przywieziono z Anglii psy podobne do angielskich seterów ipointerów myślistwo zyskało w Japonii rangę sportu. Powszechnym stało się też krzyżowanie shiby z angielskimi przybyszami. W latach 1912-1926 Shiba czystej rasy stała się niezmierną rzadkością, ograniczoną do swych pierwotnych obszarów. W zachowanie czystej rasy shiby zaangażowali się wtedy myśliwi i inne wykształcone osoby. Ratowanie ograniczonej liczby czystych w typie psów rozpoczęło się na poważnie od 1928 roku, a w 1934 r. ujednolicono ostatecznie wzorzec rasy. W 1937 r. shibę uznano za pomnik przyrody, następnie rasę tę, nadal hodowaną, ulepszano, aby stała się taką jaką jest znana obecnie. jedna z ras psów należąca do szpiców i psów w typie pierwotnym, zaliczona do sekcji szpiców azjatyckich i ras pokrewnych. Nie podlega próbom pracy^[1].

Zgodnie z klasyfikacją amerykańską, należy do grupy psów pracujących^[2].Początkowo Shiba była używana do płoszenia ptactwa i polowań na dziki. Obecnie jest to rasa psów do towarzystwa.Umaszczenie: Czerwone, rudoczerwone, możliwe białe znaczenia na podbrzuszu, łapach i okolicach kufy, spotykana jest także maść czarna podpalana.

Szata: okrywowy włos twardy, szorstki i prosty. Podszerstek miękki i gęsty. Kłąb i zad pokryty jest nieco dłuższym włosem - włos na ogonie jest dłuższy niż na reszcie ciała.Shiba jest psem niezależnym, jednak lojalnym i przywiązanym do osób, które zdobędą jego zaufanie. Ma dobry kontakt z dziećmi, powinien jednak przebywać w domu tylko ze starszymi dziećmi, które traktują zwierzęta we właściwy sposób. Nie jest polecany dla rodzin z niemowlętami i małymi dziećmi. Wobec nieznajomych zwykle zachowuje dystans, jest nieufny. Łatwo przystosowuje się do życia w różnych warunkach, wymaga jednak regularnych ćwiczeń na smyczy lub na terenie zamkniętym. Spacery i ćwiczenia w miejscach publicznych (takich jak parki) są niewskazane, psy Shiba mogą bowiem wykazywać agresję wobec innych psów. W przypadku braku odpowiedniej dawki ruchu, posiadają tendencję do niszczenia przedmiotów w domu. Są bardzo zaborcze w stosunku do swoich zabawek, jedzenia i innych przedmiotów, które uznają za swoją własność. W celu zapobiegnięcia wystąpienia negatywnych cech charakteru, zalecana jest jak najwcześniejsza socjalizacja i trening psa, najlepiej przez wykwalifikowanego trenera^[4][5].

pinczer miniaturowy

Pinczer miniaturowy -  rasa psa zaliczana do grupy pinczerów, wyhodowana w Niemczech, użytkowana jako pies stróżujący i pies towarzyszący. Jest jedną z najmniejszych ras psa domowego. Bardziej znany pod potocznymi nazwami ratler lub ratlerek. 
Rasa pochodzi z Niemiec, wyhodowana jako zminiaturyzowana odmiana pinczera średniego bez oznak karłowatości, takich jak rachityczny wygląd, okrągła głowa lub wyłupiaste oczy. Te psy pochodzą z rodziny terierów, jednak stanowią oddzielną rasę. Dawniej służyły jako szczurołapy, współcześnie dotrzymują człowiekowi towarzystwa.
Pies rasy miniaturowej, proporcjonalnie zbudowany. Zarys sylwetki powinien zamykać się w kwadracie. Uszy wysoko osadzone, stojące lub załamane w kształcie litery V.Ogon dawniej cięty (kopiowany), obecnie często pozostawiany naturalny.
Szata krótka, raczej twarda, gładko przylegająca bez podszerstka.
Umaszczenie czarne z rudymi znaczeniami (podpalaniami) lub jednolicie rude w różnych odcieniach. Włos krótki, gęsty, lśniący i liniejący.                                                    
Pies o żywym temperamencie, odważny, bystry i spostrzegawczy. Lubi spacery. Ma silny instynkt łowiecki oraz stróżujący^[4]. Zazwyczaj przejawia nieufność w stosunku do obcych, bywa szczekliwy. Ratlery przywiązują się do jednego, ewentualnie dwóch członków rodziny.
Pinczer miniaturowy jest psem do towarzystwa, wykorzystywany jest także jako pies pilnujący. Może być hodowany w małych mieszkaniach.

SWEET
SWEET
SWEET
SWEET
SWEET
SWEET
SWEET
SWEETSWEET
SWEET
SWEET
SWEETSWEET
SWEET
SWEET
SWEETSWEET
SWEET
SWEET
SWEET